Ölüm döşeğinde ateist yoktur... Hadi ya?!

[Xibalba 0]

Dün gece bir rüya gördüm. Bir kaza sonucu korkunç şekilde ölüyordum. Bana çarpacak arabayı görmeme rağmen şoktan dolayı kıpırdayamadım ve geberdim. Çok dehşet verici bir tecrübeydi. Yalnız diğer rüyalardan farklı olarak öldürücü darbeyi aldığım anda uyanmadım, sanki beyin hasarı görmüş gibi bütün algılarım kapanmıştı. Sadece son bir iki düşünce geçti aklımdan;

"Sanırım ölüyorum, hiç bir şey hissetmediğime göre..."

Sonra düşüncelerim, bilincim ve hafızama olan erişimim kaybolmaya başladı.

Ve uyandım. İşin en ilginç tarafı, bütün bu süre içinde aklımdan hiç geçmeyen bir şey oldu; Allah ya da herhangi bir tanrı.

Sonuç; Allah çocukluktan insana dayatılan bir korku masalıdır, ölüm anında birisi "Allah'ım!" dese bile bu bir şeyi kanıtlamaz. Hayatta kalma içgüdüsüyle korkudan yardım istemek kadar doğal bir şey yok. Ölüm anında hindu birisi "Aman Vişnu!", hristiyan birisi "Jesus Christ!", eski yunanlı birisi de "Zeus affet beni!" vb... diyebilir. Ya da hiç birşey demeyebilir, benim gibi.

Ocak 31, 2015 tarihinde Xibalba tarafından düzenlendi

[Hersey_Bilim_2014 0]

Adamlarin Allahin varligina dair birtane "ispatlari" kalmisti. Onu da yerle bir ettin be abi. Adamlarin bütün hayalini yiktin, insan biraz merhametli olur.

[NOLAN 0]

Müslümanlar sürekli uzun yaşamak için kıvranırlar ama ''düşen uçakta ateist olmaz'' diye de,namussuzca bir ifadeyi kullanmaktan geri kalmazlar..Namuslu insansanız,inandığınızın Allah'ın paçasından tutarsınız ve Dünya'ya kazık çakmak için uğraşmazsınız ama nerede?!

[Xibalba 0]

Adamlarin Allahin varligina dair birtane "ispatlari" kalmisti. Onu da yerle bir ettin be abi. Adamlarin bütün hayalini yiktin, insan biraz merhametli olur.

Asıl merhametsizlik olur yaptığımı yapmamak

İşin ilginç kısımı, facebookta bir paylaşım gördüm "düşen bir uçakta ateist olmaz" diye. O zaman fark ettim rüya esnasında hiç Allah'ı düşünmediğimi

[Tetrahedron 0]

Ben rüyada ikikere öldüm biri rüyamda uyurken digeri kalpkırizi. İkisindede müsliman ol ama rağmen ozaman yani hiç Allah geçmedi yükselip kendi bedenimden dünyadan çıkmıştım sonra karanlığa dedim ki sanırım beyin ölümün gerçekleşmedi. Bunlar beynimin bir oyunu.

Gerçekte de boğulmuştum 15 yaşlarında denizde ölüyordum.

Su yuttukça ve kurtulmaya çalıştıkta yorulup bitkin düşüp bir rahatlama geliyor.

Ağzın açık su içine giriyor gözlerin su seviyesinde bi dalıp bi çıkıyor.

Aklımdan geçenler ertesi gün gazeteler annem ağlıyor. Deniz bir can daha aldı bir aile kahroldu haberleri. Ençok annemin ölü bedenime sarılıp ağlaması beni üzdü o sırada ayak parmağım kuma çarptı.

Bir kez sıplayıp nefes aldım yeniden doğmuş gibi suyun içinde bir tepecik bulmuştum.

Dinlenip nefes alıp sonra yardım diye bağırdım.

Ve biri kurtardı.

[Blitz 0]

Dün gece bir rüya gördüm. Bir kaza sonucu korkunç şekilde ölüyordum. Bana çarpacak arabayı görmeme rağmen şoktan dolayı kıpırdayamadım ve geberdim. Çok dehşet verici bir tecrübeydi. Yalnız diğer rüyalardan farklı olarak öldürücü darbeyi aldığım anda uyanmadım, sanki beyin hasarı görmüş gibi bütün algılarım kapanmıştı. Sadece son bir iki düşünce geçti aklımdan;

"Sanırım ölüyorum, hiç bir şey hissetmediğime göre..."

Sonra düşüncelerim, bilincim ve hafızama olan erişimim kaybolmaya başladı.

Ve uyandım. İşin en ilginç tarafı, bütün bu süre içinde aklımdan hiç geçmeyen bir şey oldu; Allah ya da herhangi bir tanrı.

Sonuç; Allah çocukluktan insana dayatılan bir korku masalıdır, ölüm anında birisi "Allah'ım!" dese bile bu bir şeyi kanıtlamaz. Hayatta kalma içgüdüsüyle korkudan yardım istemek kadar doğal bir şey yok. Ölüm anında hindu birisi "Aman Vişnu!", hristiyan birisi "Jesus Christ!", eski yunanlı birisi de "Zeus affet beni!" vb... diyebilir. Ya da hiç birşey demeyebilir, benim gibi.

Ben de yüksek bir apartmandan düşüyordum . Düşmeden önce " Allahımm " dediğimi hatırlıyorum . Düşer düşmez sıçrayarak uyandım . Uyandığımda bilincim yerindeydi .

Kişinin anlık hisleri ve tepkileri olabilir . Mesela çok sinirlendiğimiz an en sevdiklerimizin bile kalbini kırabiliyoruz . Ağza almadık şeyler söyleyebiliyoruz . Bu aslında o an olan bir şeydir . Normalde içimizde böyle bir şey yoktur . Bu düşen uçakta ateist olmaz olayı da buna benzer . Yani kişinin Allahım beni affet demesi o an yaşadığı gerilimin bir sonucu ortaya çıkan bir sözdür .

[Anarşistateist 0]

Arkadaşlar o değilde bazı kişiler ölümden döndüğü anda beyaz bir ışık görüyor.Bu neyi ifade ediyor?Beni bir zamanlarda uyutup sünnet etmişlerdi,o zaman uykudayken bir rüya görmüştüm.Rüyamda her yer bembeyaz bir kapı görmüştüm,kapı açıktı ve oraya girince dedemi görmüştüm.Dedemde bana dediki sende artık bir mümin bir kulsun.

[Discover 0]

Benim anlamadığım olay da şu uçak düşerken ateist olmaz... eee olmasın uçak düşerken dua etsek Tanrı'nın varlığı mı kanıtlanmış oluyor o zaman.

Ya da Tanrıyı mı meydana getiriyoruz.

Eğer böyleyse burda Tanrı'nın neden ortaya çıktığı gerçeğini yansıtmaz mı Yani köşeye sıkışınca yardım istemek için. Bu durumda Tanrı kavramının nasıl ortaya çıktığını anlamış oluyoruz tarihsel süreçte.

Bir de şu var bizim köşeye sıkışınca Tanrı'an yardım istememiz gerçekliği mi ispat etmiş oluyor?

Biz inansak da inanmasak varlığı da yokluğu da değişmez.

[Mindsurfer 0]

" Düşen uçakta ateist olmaz" diyenlere şunu sormak lazım; Uçağı düşmekten kurtaracak kişi bir ateist ve yolculara şunu soruyor; "bize karşı ayrımcılık yapmaktan, kafir demekten vazgeçiyor musunuz? " Cevap olarak hemen herkes; "estafirullah abi, o ne demek" diyecektir... işte o zaman bu iddia sahibine döner.

[Deniz06 0]

Eğer böyleyse burda Tanrı'nın neden ortaya çıktığı gerçeğini yansıtmaz mı Yani köşeye sıkışınca yardım istemek için. Bu durumda Tanrı kavramının nasıl ortaya çıktığını anlamış oluyoruz tarihsel süreçte.

Katılıyorum.Güçsüz durumdayken güçlüye sığınma güdüsü bence bizim acizliğimiz.Bir çeşit savunma mekanizması olabilir.

[democrossian 0]

Sanırım rüyada ölme deneyimini herkes yaşamış. Tabii ben de çok kez yaşadım. En etkileyici olanını anlatıyorum. Yoksa kaç kez savaşta kurşun yedim filan rüyamda. Ama en etkileyici olan şuydu: Bir tarafı yüksek dağlar, bir tarafı aşağısı deniz olan uçurumlu bir yolda otomobil sürüyordum. Birden kulakları sağır eden bir gürültü koptu. Dağların olduğu tarafa bakınca dağların büyük bir heyelanla aşağı doğru kaymakta olduğunu gördüm. Hemen frene basıp arabadan indim ve denize doğru koşmaya başladım. Tek kurtuluş şansım denize atlayabilmekti. Kayalar ve toprak belki bana çarpmadan denize gömülür ve ben suyun üstünde kalabilirdim. Ama olmadı. Ben kıyıya ulaşıp denize atlayamadan dağlar yola indi. Üzerime yağan tonlarca toprakla hareketsiz ve karanlıkta nefessiz kaldım. Burası saçmaydı, o heyelan beni böcek gibi ezerdi ama neyse, rüya işte... Toprak yağmur gibi yağdı ve kaya yoktu diyelim. Biraz sonra ölürüm diye beklemeye başladım. Aklıma tanrı filan hiç gelmedi. Bekledim, bekledim ölmek için ama zaman çok yavaş ilerliyordu. Bu son derece gerçeğe uygun. Bilim insanları örneğin yüksek bir yerden düşen insanların yere bir türlü çarpamadıkları duygusu yaşadıklarını söylüyorlar. İki saniyede yere düştülerse, sanki yirmi saniye havada uçmuş gibi geldiğini söylüyorlar. Hatta bu durum paraşütle atlayanlar için tehlikeli bile olabiliyormuş. Böyle saatlerce düşecekmiş gibi bir sarhoşluk oluşuyor ve paraşütü daha açmaya gerek yok duygusu uyanıyormuş.

Neyse sonunda nefessiz öldüm ve bilincim kapandı. Tanrı hiç ama hiç aklıma gelmedi. Uyku devam ediyordu ve tekrar rüya görmeye başladım. Bu kez bir dehlizde ilerliyordum. Benim burada ne işim var buraya nasıl geldim diye düşünürken rüya içinde önceki rüyayı hatırladım. Ben ölmüştüm, nasıl yaşıyorum diye şaşırdım. Ne bir allaha şükretmek, ne bir şey. Aklıma allah hala gelmiyor. Acaba tam öleceğimde bir boşluk oluştu da sadece bayıldım mı diye düşündüm. O dehlizden çıkıncaya kadar akla karayı seçtim. Yerin altı tüneller labirenti gibiydi. Her tünelde acayip olaylar oluyordu. Birinde bir savaş oluyor, makineli tüfekler susmuyor, birinde insanlar toplanmış ne yapacaklarını konuşuyorlar, birinde tanıdık birileri ile karşılaşıyorum. Lan adrenalinden kalp krizi geçirsem geçiririm. Ben ömrümde böyle rüya görmedim. Bitmek bilmedi.

Fakat ne sana geliyorum allahım, ne kurtar beni allahım, ne çıkar beni burdan allahım... Bunların hiç biri aklımdan bile geçmedi. Bilinçaltımız bilincimizden daha güçlüdür. Rüyalarımız bilinçaltımızdan gelir. Durum açık... Fazla söze gerek yok...

[Robespierre 0]

Insan korktuğu zaman entelektüel benlik kontrolü kaybeder. Beynin içindeki vahşi yapı kontrolü ele alır. Bu vahşi beyin ahlak, ve vicdan kodlarının kayıtlı olmadığı ilkel beyindir. Insanları açgözlülüğe, oburluğa, bağımlılığa, tembelliğe, tecavüze, cinayet gibi kılıcı davranışlara sürükleyen beyin budur. Hepimizin içinde vardır. Islam terminolojisinin nefs dediği yapı budur.

Evet. Bu beyin tanrının varlığını kabul ediyor. Daha doğrusu, en temel duygusu olan korkuyu, tanrı kavramı ile özdeşleştiriyor. Neyi kanıtlar bu?

[kavak 0]

Ölüm döşeğinde ha dindar olmuşsun ha dinsiz, ne farkeder ?

Yaşlı isen: Yaşın geçmiş, işin bitmiş, daha yetmedi mi ?

Hasta isen: Ne güzel, kurtuluyorsun iste, sevinmelisin.

Genç isen: Ne yaparsın, kötü talih işte, herkesin başına gelebilir.

Bebek yada çocuk isen: Tanrılar yok, dinler yalan.

Şubat 1, 2015 tarihinde kavak tarafından düzenlendi

[bozi 0]

Bu iddianın altında yatan sebep benim fikrim, kısa sorgulama dönemi geçirip korkuyla tövbe eden insanlar.

Sorgulama dediysek kendi içinde kavgaya tutuşmak, araştırmadan bilgiye ulaşmadan yapılan bir travma diyelim.

''Bak sorguladım ama ne oldu gene kucağına düştüm, gördün mü dinden çıkmak mümkün değil'' şeklinde çıkarımlar.

Yani cehaletin esareti.

[Mindsurfer 0]

Ne kadar insanlığa faydalı şey bırakabildiysek, ve ne kadar hayallerimizi gerçekleştirebildiysek, ölüm o oranda endişe verici olmaktan çıkacaktır.

Bence, 90 yaşında, dünyaya faydalı birşey bırakmadan ve hiçbir hayalini gerçekleştirmeden ölmek, 30 yaşında birçok hayalini gerçekleştrmiş bir insanın ölümünden daha kötü birşeydir.