Gnosis

Videoyu izledim. Gnostisizmle bağı olduğu anlaşılıyor. Evrenin bir illüzyon olduğu, maddenin aslında varolmadığı, herşeyin temelinde bilincin olduğu, insanın temelinin bilinç olduğu, evreni o bilinçle varettiği v.b. anlatılıyordu. Bu noktada, ''Herkes nasıl olmuş da aynı evreni düşünmüş, var etmiş?'' sorusu akla gelebilir. Bunun yanıtı, insan bilincinin herkesle ve Tanrıyla da aynı olduğudur. Eski gnostikler bunu anlatabilmek için çember örneğini veriyorlardı. Buna göre çemberin dış kısmı bedenlerimiz ve evrendi, merkezdeki nokta ise bilinçti. Tanrı ve her birimizin bilinci işte bu merkezdeki

''Tanrının fakirleri sevmediği'' önermesinden, daha doğrusu, dünyadaki acıları, eşitsizlikleri, sefaleti, felaketleri öne çıkarmak üzerinden Tanrı'nın varolmadığı sonucuna değil; olsa olsa kötü olduğu veya sandığınız kadar hayata müdahil olmadığı sonucu çıkar yalnızca. Üstelik, islamın Allah'ının -ki kendisinden pek hoşlanmam ama- dünyadaki acılara seyirci kalması üzerinden müslümanları bir iç hesaplaşmaya itmek, sizin de dünyadaki acılara(yani yoksulluğa, adaletsizliğe, felaketlere v.s.) tepki duyduğunuzu gösteriyor. Peki gerçekten tepki duyuyor musunuz? Eğer duymuyorsanız, size ne islamı

Akrep, Zaten vahdet-i vücut öğretisinde de ''Varlığı Allah'ta eritmek'', ''Allah'ın dışındaki herşey reddetmek'' türünden bir yaklaşım var. Herşey Tanrının zihninde olduğuna göre aslında tek gerçeklik Tanrıdır. Gerisini ciddiye almak, bir düşü hakikat sanmak gibidir. Düşte acı var ama o sadece bir düş. Sen onu hakikat sandığın sürece acı var. Asıl hakikati fark ettiğinde ise tüm acıları aşarsın. Aklın kıyametidir bu. Aldatıcı nefsinde ölüp Tanrıda dirilmektir. Ruhsal anlamda ayağa kalkıştır.

Nefs(can) kendisinin daha derininde birşey, bir bilinç(farkındalık) olduğunu görecek. Bu aydınlanmayla hareket edip kendini terbiye edecek. İşte o zaman ölüm canımızı aldığında korku duymaz olacağız çünkü kendimizi canla özdeşleştirmeyi bırakacağız. Canımız bizimdir, biz de onunuz ama ondan ibaret değiliz ve asıl doğamız can değil. Asıl doğamız bilinçtir. Biz kendi duygu ve düşüncelerimize, korku ve özlemlerimize, inanç ve umutlarımıza da tanığız. Kısacası canımıza tanığız. Kim tanık? Bilinç. Kimdir bilinç? Sadece bir tanıktır. Kimliksizdir. Aslında herkeste ve Tanrıda da ortaktır. Fakat biz t

Reenkarnasyona inanıyorum ama insanı olgunlaştıran reenkarnasyon değil kendi çabasıdır. Nefsine kapıldığı sürece bu dünyadan çıkamaz ve ölünce de bir başka nefse düşer. ''Bilinç aynı bilinç olmaz'' demişsin. Duygu ve düşünceler, anılar, kanaatler v.s. aynı olmaz elbette ama bilinç aynı bilinçtir. Çünkü bilinç düşünce ve isteklerden ayrıdır. O bir farkındalıktır, izleyicidir. Bu herkeste aynıdır, bilinmezdir(gayb), Tanrıda da böyledir. Bunun farkına varmak ve gereğini yapmak, yani nesfi terbiye etmek gerekir. Bunu yapabilenler ''Hakka yürür''. Bu yapmakta ilerlediğimiz sürece bir başka bedenlen

Tanrı sevgidir. O, saf bilinçtir. Tüm yaşamı zihninde barındırır ve seyreder. Fakat evreni O yaratmamıştır. Çünkü evren kusurlu ve kötülük doludur. Tanrı ise sevgidir, onda kötülük yoktur. Evren, Tanrıya yabancılaşmışlıktır, Tanrıdan uzaklaşmışlıktır. Rüya görürken gördüğümüz rüyayı biz mi tasarlıyoruz? Elbete hayır. Rüyada olanların sorumlusu biz miyiz o halde? Elbette değiliz. Fakat rüyayı gören biziz, yani bizim zihnimizde gerçekleşiyor. Bu yüzden kendi rüyamızın tanrısıyız yine de. İşte Tanrı ile evren arasındaki ilişkiyi de buna benzetebiliriz. Evrim görüşü benim Tanrı kavrayışıma engel

İncil değiştirilmiş midir? Bu soruyu cevaplayabilmek için evvela ''Hangi incil?'' diye sormamız gerekiyor. Pistis Sophia, Filip, Tomas v.b. incillerden bahsediyorsak, değiştirildiklerini hiç sanmıyorum. Kanonik denen inciller ise değiştirilmiş, yani bir kısmına eklemeler bir kısmına da çıkarmalar yapılmış olabilir. Hatta ekleme yapıldığı kesindir. Musevilikle bağlantılı olsun diye incile çeşitli eklemeler yapılmıştır. Keza Pavlus mektuplarından ikisine de gnostisizmi yeren ifadeler sokuşturulmuştur. Fakat hıristiyanlık gnostik kaynaklıdır ve gnostisizmde önemli olan kelimeler değil, kelim

Sembolik hikayelere bayılıyorum. Konu açamıyorum nedense. Sanırım mesaj sınırı var ve henüz onu tutturamadım. O halde bu başlığa yazayım bir adet yeni uydurulmuş sembolizm yüklü amatör deneme. Kayıp Kız Çok güzel bir kız, annesiyle mutlu mesut yaşıyormuş. Birbirlerini çok seviyor, birlikte yaşamaktan büyük mutluluk duyuyorlarmış. Annesi kızını fazla uzaklara gitmemesi için hep uyarırmış, kız da buna uyarmış. Fakat günlerden bir gün kız merakına yenilmiş ve uzaklarda ne olduğunu görmek için uzun bir yürüyüşe çıkmış. Yürüyüş esnasında kızı, hep yalnız yaşayan kötü bir adam görüp beğenmiş.

Tanrı'nın amacı nedir? Tanrı'nın bir amacı olup olmadığını bilmiyorum. Ama istediği asıl şeyin kendini bilmek olduğu anlaşılıyor. Tanrı bir bilinçtir, farkındalıktır. Farkındalık ancak farkında olunacak birşey varsa ortaya çıkabilir. Evren yokken Tanrı -farkına varabileceği birşey olmadığı için- derin bir uykudaydı. Bilinçsiz bir bilinçti. Sadece bir potansiyeldi. Biçim olarak hiçliğe bürünmüştü. Kendini bilmek için kendine baktı ve yansıdı. Sonra o yansıma onun iradesi dışında harekete başladı ve o da seyretti. Evrenin farkına vardıkça, fark eden olarak, kendinin de farkına vardı. İşt

Konu başlığını okudum ama mesajları okumaya üşendim, özür dilerim. Bunu baştan belirteyim. Balık, gnostisizmde sık karşılaşılabilen bir metafor. Zannedersem insanı yutan balık metaforuyla anlatılmak istenen şudur; Balık bizim dünyevi bedenimizi sembolize eder. Yalancı benliğimizi, egomuzu temsil eden bir figürdür. Balığın içinde yüzdüğü deniz, bizim yer aldığımız dünyayı/evreni sembolize eder. Nasıl ki balık sadece denizi bilir fakat başka birşey bilmezse, biz de dünyayı bilir fakat daha derin bir gerçekliği bilmeyiz. Fakat içimizde tanrısal bir kıvılcım da vardır. Balığın yuttuğu Yunus

Üstteki iletimde düzenlemeye basacağıma alıntılamaya basmışım, öyle olunca bu mesajı da atmış oldum, pardon. Acemilik işte. Bu mesajı silebilirsiniz.