Özden Kurt

Səla (ܨܠܳܐ) fiilinin Süryanicede ilk anlamı: Eğilme, bükülme olduğu halde, daha çok dua etmek manasında kullanılmaktadır. En eski yazılı örnegini Tanah'ta görmekteyiz: "Kral ve oğulları yaşasın diye dua etsinler (ומצלין לחיי מלכא ובנוהי)" "Daniel ...diz üstü çöküp dua etti (ודניאל... ברך על־ברכוהי ומצלא)" Söz konusu fiilden "dua" manasında bir isim olarak Səlu (ܨܠܽܘ) kelimesi türetilmiş. Bu ismin müennes formu Səluta (ܨܠܽܘܬ݂ܳܐ) şeklinde olup, Süryanice İncillerde çok yerde geçer. Mesela "Beiyt seluta (ܒ݁ܶܝܬ݂ ܨܠܽܘܬ݂ܳܐ)" tamlaması, "dua evi", yani tapınak

İbranicede müennes eki olarak en çok kullanılan iki harf: T(ת) ve H(ה) harfleridir. Eski Arapçadaki T(ت) ve H(ه) harfleri de aynı şekilde müennes eki idi... Ancak, esas olan T(ת/ت)'dir... H(ه/ה) harfi ise, T'den bedel (onun yerine) kullanılır (isimlerin sonunda müennes eki olarak bulunan H'nin, izafet terkibinde T harfine dönüşmesinden anlayabiliyoruz bunu) Belki kadim Arapçada tanrıça anlamına gelen İLAT kelimesinin sonundaki T'nin yerine H getirilerek İLAH sözcügü ortaya çıkartılmış olabilir. Bu bir ihtimal, ancak onun bir mubalaga harfi olması daha muhtemel.

Böylesine büyük bir iddia ne kadar da basit, saçma örneklerle desteklenmeye çalışılmış; -LA hecesi, hangi dilde disilik ekiymiş ? Yok öyle bir şey! Hiç bir sami dilinde dişilik eki -LA degil. İsimleri müennes yapan harf H (ה/ة)'dir... Zahmet edilip de bu isimlerin ait oldukları dillerde nasıl yazıldıgına bakılsa idi bu rahatlıkla görülebilirdi oysa ki... Sinder-el-la ......... סינדרלהMu-Al-la ............... معلاةRaffe-el-la ............ רפאלהLey-la ................... ليلىSühey-la .............. سهيلةGabri-el-la ........... גבריאלהAnnabel-La ......... אנאבלה Bu kelimelerin hiçbirisi -LA h

Kelimenin semitik prototipi (EL/İL) diğer dillere, örnekse ibraniceye H / ה eki alarak giriyor: ELo-H / ELa-H (אל-ה) şeklinde... Aynı sözcüğün Arapçaya da İLa-H (إل-ه) biçiminde girmesi daha mutemel... Fakat bu (إل-ه) sözcük, hem ilat hem de ilah olarak okunabilir (çünkü iptidai arap yazısında yuvarlak te (ه) ve kapalı te (ة) aynı şekilde (ه) yazılıyordu). Eğer kastettikleri isim müzekker ise İLAH, müennes ise İLAT olarak okuyorlardı. Aynı durum ibranicedeki H / ה harfi için de geçerlidir: ELH (אלה) kelimesi, müzekker ise ELOH (אֱלהּ), müennes ise ELAH (אֱלָהּ) şeklinde harekelenir. Ela

Batı samilerin (kenaan) dilindeki EL veya İL sözcüğü, tanrı anlamında kullanılan en eski semitik terim olup, aramice ve ibraniceye EL (אל) şeklinde, arapçaya ise İL (إل) biçiminde aynen girmiştir... tanrı (EL / İL) sözcüğünü pekiştirmek için ziyade olarak gelen bir H harfiyle aramice ELaH (אֱלׇהּ), ibranice ELoH (אֱלהּ) ve arapça İLaH (إله) isimleri ortaya çıkıyor... Kelimenin ek almamış semitik prototipi EL veya İL, aslında kenaanlıların pantehonundaki baş tanrının isimdir. Diğer tanrılar, lider tanrının çocukları olarak kabul edildiği için onlara da EL veya İL denilmiş... Böylece bu sözcük ö

Onda haklısınız.

Daha öncede söyledim; bunların hepsi tevildir yorumdur sizin fikrinizdir... ama bana sorarsanız içki değil, ateştir cehennemi betimleyen asıl unsur... Yani sözcüğün arapçadaki manası kontekste son derece uygun olduğu için, kelimeye yabancı bir menşe aramak gereksiz diye düşünüyorum.

"Yemin sahipleri cennetin içinde sordular mücrimlere sizi sekarın içine sokan nedir: أصحاب اليمين في جنات يتساءلون عَنِ الْمُجْرِمِينَ مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ" Kesin olan bir şey var ki Sekar, Cehenneme verilen bir isimdir. imdi cehennemi betimlediğinde şüphe dahi olmayan bu isim hangi manadan türetilmiş olabilir ? Yalancılık ? İçki ? Yakıcı sıcak (ateş) ? Sizi bilemem ama, bana sorarsanız kelimenin ibraniceden türetilen manaları surenin kontekstine hiç uymuyor.. yani arapçadaki sıcaklık veya yakıcılık manası cehennemi betimlemek adına çok daha isabetli gibi... Cennettekilerin cehenn

Fahreddin Razi bunun kök itibariyle yakmak anlamına geldiğini örnekse "سَقَرَتْهُ الشَّمْسُ / Güneş onu yaktı" denildiğini söylüyor müferedatında. Ki ayetin kontekstine bakıp meselenin cehennem ile ilgili olduğunu da göz önüne alırsak bu mana oldukca tutarlı... "Yalan" manası surenin bağlamına daha uygunsa gayet tabii o da olabilir. Ama öncelikle bu sözcük ibraniceden arapçaya bu manada geçmiş ve kullanılmış mı bakmak lazım... Çünkü aynı kökten türediği halde çok başka manalara gelen sözcüklerin sayısı oldukça fazla. Örnekse, arapça Hımar örtü demektir ama bu sözcüğün ibranicedeki muadil kök

ibranice Shekar (שֵׁכָר) = içki Arapça Seker (سَكَرًا) = içki Bunlar aynı kökten geliyorlar: Şin-Kaf-Reş (שכר) ve Sin-Kef-Ra (سكر) Müddesir suresinde geçen "Sekar" sözcüğünün kökü ise Sin-kaf-ra (سقر)'dır. içki anlamına gelen o iki sözcükten farklı bir fiilden türemektedir yani. İbranice Kaf olarak okunan כ harfinin arapça karşılığı Kef olarak okunan ك harfidir.. Yani, Shekar (שֵׁכָר)'ın arapça muadili SEKAR (سقر) değil; Bunlar aynı kökten gelmiyorlar. Arapça SEKAR sözcüğünün karşılığı olabilecek ibranice kelimeyi (שקר) kökünde aramalısınız...

Mecburen dönüşür. çünkü ibrani alfabesinde "S" sesini karşılayacak başka kelime yok... Mesela, arapça Himar (حمار), eşek demektir. Hamr (خمر), şarap demektir... Birincisi ha-mim-ra (حمر) kökünden, ikincisi hı-mim-ra (خمر) kökünden türetilir. İbranicede ise, "H" sesini karşılayacak harf sayısı arapçadakinden az olduğu için her ikisi de aynı kökten türetilmektedir (חמר) Örnekse; Eşeğin çene kemiğiyle bin kişiyi öldürdüm (בלחי החמור הכיתי אלף איש) Kral belşassar ...şarap içti (בלשאצר מלכא ...חמרא שתה) Şimdi bu benzerlikten yola çıkarak, "Himar (حمار) aslında eşek değil, şaraptır çünkü ibr

Ayette geçen ism (إسم) sözcüğünün başındaki B (ب) harfi, önüne geldiği kelimeye "a, e, ile" manasını kazandıran bir hal ekidir. Bu ek, bazen zait olarak kullanılır ve manaya tesir etmez. yani terçüme şu şekilde yapılabilir: Rabbin adına söyle (tebliğ etmek manasında) Rabbin adı ile söyle (dua etmek manasında) Rabbin adını söyle (zikir çekmek manasında) Şahsen, "Rabbin adını kıraat etme" eyleminin eski bir ritüel ibadet olduğunu tevratta gördüğüm için, doğru terçümenin son iki seçenekten birisi olduğunu düşünüyorum...

Bana göre "Rabbin isimini kiraat etmek" eyleminin, ekseriyetle tanrı adına yapılan bir sunakta gerçekleştirilmesi bunun bir ritüel, ibadet olduğunu gösteriyor... "Rabbin ismini söyle" cümlesini, Tanrının isiminin söylenmemesi düsturunun serbest hale getirilmesi gibi yorumlamak biraz zorlama olur diye düşünüyorum. "Kuran" kelimesine "okuma kitabı" manasını vermek için illaki süryanice olduğunu savunmak gerekmiyor. Kelimenin arapçadaki manası da zaten aynıdır. Mesela kuranda geçen "sabah kuranı" ifadesi, sabah namazında ayetlerin (ilahilerin) melodik bir şekilde okunmasıyla ilgilidir. Benim

ikra emri, ekseriyetle "okumak" anlamıyla meallendirilse de, KaRaE sözcüğünün en az dört farklı manaya gelebileceğini daha önce söylemiştim. Bununla ilgili eski ahidin tekvin bölümünden bir kaç örnek vereyim: Aynı şekilde arapçada da bu fiil, “Demek-Söylemek” anlamında kullanılmaktadır. Mesela "Falan kişiye selam söyle : إقرا سلامي على فلان" derken, ikra emrini "Demek-Söylemek" anlamında kullanırlar.. O halde ilk ayetteki ikraya da bu manayı verebiliriz: Yaratan rabbinin ismini söyle ... اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ Aslında bu bir ibadet emridir. "Tanrının ismini söylemek, zikret

Arapça ve ibranice sözlüklere bakarsanız, eşanlamlı ve eşsesli "kaf ra elif (قرأ)" ile "kuf reş alef (קרא)" fiil kökünün, en az 4 farklı manayı ihtiva edebildiğini görürsünüz; "Okumak, Çağırmak, Hatırlamak ve Söylemek" Bu fiilin mefulüne, yani fiilden etkilenen şeye arapçada Makru (مقروء), ibranicede Mikra (מקרא) denilir. Bunların anlamları ise, bağlamına göre "Okunan, Çağırılan, Hatırlanan veya Söylenen" olabilir... KaRaE (قرأ) fiilinin arapçada iki tane de masdarı vardır. birincisi fi'alet vezninden kıraat (قراءة), ikincisi fu'lan vezninden kuran (قرآن) Bildiğiniz gibi, masdarlar meful m