teogoni

Türk Ateist imzan muhteşem. İlk gördüğümde incelemeden dindar bir imza sandım.

Çoğu şey ileride evrime indirgenecek. Doğayı açıklamada Evrimin de temelinde Entropi diye birşey var. Gerisi çöp. İnsan aklının ürettiği geçici kuruntular.

2008-2009 da yazan herkes.

33 yaşındayım. Bu hisler neden yaşlandıkça geçiyor?

Çok mantıklı. Mesela kitap okuyunca ben şu kitabı bitirdim demek. Bir merhale, yol almak. Başka şeylerde de bunu yapmak. Bir de yapmamak. Yapmayınca beyin oksijensiz kalıyor. Çirpiniyor. Ama benim şu şekilde problemim var. Kütüphaneye kitap almaya gittim 1984 u bulup okuycaktim. Yoktu. Bütün hevesim kaçtı. Basım öyle bi halde ki okumak bile boğuyor. O faaliyeti bile yapamıyor. Telefondan birşeyi araştırirken bile telefonu kapatasim offf deyip itesim geliyor. Ruh halim aşırı kendimi ve etraftakileri yaptığım yapacağım şeyleri aşırı değersizlestiriyor. Sarilamiyorum yap

Bir ara akşam 1 bardak şarap içmiştim. Bir iki gün peşpeşe. Ve kaygı düzeyinde iyileşme hissettim. Sabah kalktığımda içimde kaygı yoktu. Gözlerimde ağrı yoktu sanki. Şarap gerçekten bunu yapmış olabilir mi? Serotonini artirmis olabilir mi? Şarap bizde serotonini artırdığı için mi mutlu ozguvenli oluyoruz benimize dönüyoruz. Bunu nasıl yapıyor? Mekanizması nedir?

Epifun. Birtane kullanıcı vardı. "Hayat güzeldir" filmini avatar yapmıştı. O. Birde Fizik okuyan vardı. Feynmanı avatar resmi yapmıştı O. Bir de Neoyu kurşunları durduran resmini vatar yapan vardı o. Bazı kişiler anlaşamadı gittiler. Acaba bu saydıklarım geri geldi mi?

Çok güzel. Enfes bir açıklama. Dizinde problemi olan adama "sen yürürken sağ ayağına yüklenmessen acı çekmez biraz daha hızlı rahat yürürsün" diyerek onun o anki bedensel özelliklerini en doğru nasıl kullanması gerektiğine yönelik bir çalışma mi tedavidir? Yoksa "Gel kardeşim ben senin dizini tedavi edeyim." Adam ceraaha gider. Dizi tedavi edilir. Bu mu tedavidir? Ben küçüklüğünden beridir. İç enerjisi zayıf, özgüveni eksik bir canlıyım. Bu biyolojideki bir canlıya siz yapay sosyal becerileri birşekilde kazanabilmesini özümsemesini kendi başarı hikayesine kazanmasını nasıl sağlayac

Bu ilginç. Bunu açabilir misiniz lütfen.

Mese Mesela yakınlık kurduğum arkadaşım var diyelim. Onunla konuşurken otobüste olsak rahatım. Ona odaklanıp otobüsü unutabiliyorum. Ama neden otobüste hiç tanımadığım biri bana birşey sorduğunda sadece ona odaklanıp otobüsü unutup onunla konuşamıyorum. Kafam neden dumura uğruyor. Sanki bütün otobüs bizi izliyor gibi oluyor. Halbuki samimi olduğum arkadaşımla konuşurken de bütün otobüs izliyor. Acaba ben samimi olduğum arkadaş üzerinden kendimi güvende mi hissediyorum. Yani ona bağımlı mı hareket ediyorum. Kendimden güven rahatlık alamıyorum. Alabilsem tanımadığım kişi ile de tanımadığ

Haklısın çok dağınık yazmışım.

Ben meselsa saklanma eğilmindeyim. Diyalog kurmak istemiyorum. Ama bu zaman zaman azalıyor bazen hatta geçiyor gibi oluyor. Sonra bazen aşırı oluyor kara bulut gibi tepeme çöküyor. Ama antidepresan alınca 1 ayda hepsi geçiyor. Demir gibi oluyorum. Kimmiş gelsin diyorum. İlaçsız nasıl olacak bu işler bilemiyorum.

Öyle birşey var ki bende. Bir kişiyle karşılıklı konuşurken güzel konuşuyorum. Bir 3. kişi geldi mi ya da ortam kalabalıksa. Ben direk felç oluyorum. Bir yerde 3 lü 5 li zor oturuyorum. Aşırı huzursuz hisediyorum. Otobüslerde toplu yerlerde diyalog kurmadan müthiş zorlanıyorum. Mesela birine yardım etmek gerekecek toplu taşımadaysa yapamıyorum. Tahtada sunum gibi şeylerde yok oluyorum. Varlık gösteremiyorum.

Müthiş bir tespitti çok teşekkürler. Bu cevap için çok teşekkürler. Tekrar tekrar okudum.

Hiçbir alanda bir uzmanlığım yok.

Ben küçükken akranlarımla kavga ettiğimde hep dayak yermişim. Annem de komşu çocuklarına kızamaz, komşuya laf edemez beni içeri alır ağlarmış. Kendisi de aşırı derecede özgüvensiz. Pazara çıktığımızda hep "Şunu alalım mı? Bunu alsak mı?" diye sorar. Karar veremez. Yemek yaparken hep başkalarına danışır. Merak ettiğim. 1) Ben küçükken genetik olarak anneden aldığım genler yüzünden zaten pasif, özgüven siz korkak tım da ondan mı hep dayak yiyordum. Ve ileride de bu genlerin kontrolünde ozguvensiz mi olacaktım? 2) Ben bu şekilde kararsız ozguvensiz çekinik olm

Benim ilgilendiğim kısım asosyalliğin dinamikleri. Son paragraflar ilgimi çekti o yüzden. Asosyalken sanki hayata canlı baglanamiyorsun. Pilin voltajı düşüyor. Acı cekiyorsun. Sosyalken sanki kendi kendine enerji üretmeye başlıyorsun. Şuan mesela yaptığım şey. Konuşmaya ulaşmak. Forum aracılığı ile. Normalde herkesle sosyal olamıyorum. Normal çalışan beynim zayıf. Çok az tek tük arkadaşla hep bu zamana kadar geldim. İlkokulda sosyaldim. Orta 1 de sosyaldim. Orta 2 de seçilmiş çalışkanlar sınıfı diye bir sınıfa verdiler. Orada ilk defa yalıtılmış hissettim kendimi. Yanımda bir arka

Ona gitmiştim ben de. Bana da welbutril diye bı ilaç vermişti 2011de.

Bana kahve içmeye çeksin diye ta çok seneler önce bir kardiyolog demişti. Biliyorlar merak etme.

Büyük ihtimal siz psikolog ya da psikiyatristsiniz. Kaygı düzeyini sabahları çok yüksek oluyor bazen. Sabahları üzerimde yük varmış gibi oluyor. Özellikle kalbimde. Kaygı neden kalbin üzerinde etki yapıyor. Kalbime birşey çıkıyor sanki.

Ben üstün dokmenin bı yazısında falan görmüştüm depresif gerçekçilik diye birşey.

Mantıklı. Çünkü beyin sağlıklı çalışırken mutlu. Hayat anlamsız gibi düşünmüyor. Sağlıklı çalışmıyorsa da sürekli negatif şeylere odaklanıyor. Bu nasıl bir şey çok ilginç.

Dostum en başta açtığın konuya. Asosyallikten canım sıkılıyor diye girmişsin. Asosyallikten canı sıkılan adam asosyaldir. Ben de bunu anlamadım. Bir süre sonra geçti kurtuldim. Şimdi derdim başka. Bunları anlamadim

Çok güzel anlatmissiniz. Yani insan çok eskilerden beridir sosyal. Konuşma şekli basit olsa bile sadece ilkel olarak anlassa bile gözlerle resimlerle anlassa bile insanlar gruplar halinde iletisim halinde yasiyordu. Mağarada sadece kendi ailesi ile yaşadığı zamanlar yok muydu?

Biliyorum 17 yaşlarından sonra 2, 3 kere depresyona girmiş biri olarak. İşte ben o dönemlerde yaşasaydım. Acaba gene depresyona girer miydim? Büyük ihtimal girerdim. Bu zamanda okula gitmeme engel olan depresyon. O zamanda da avlanmama engel olurdu. O zamanda şu sonuca çıkıyoruz. Beyni sağlıklı olan inşan bu dönemde de medeniyetteki her türlü sosyal ilişki zorluk iş gibi seyleri halledebilir. Taş devri zamanında da halledebilir. Bu zamanda halledemeyen taş devrinde de halledemez.