ateist olduğunuzu saklıyor musunuz?

[Genco 0]

bilirkişi, senin durumun cidden vahim. Nasıl ateist oldunuz da yazmıştın hikayeni. Bir çok çözüm önerildi sana ama durumundan sonra hiç haber vermedin. Hala her şeyi saklıyor musun ailenden ve eşinden?(eşin vardı diye hatırlıyorum başı bağlı, başkasının hikayesiyle mi karıştırdım yoksa?)

[bilirkisi 0]

bilirkişi, senin durumun cidden vahim. Nasıl ateist oldunuz da yazmıştın hikayeni. Bir çok çözüm önerildi sana ama durumundan sonra hiç haber vermedin. Hala her şeyi saklıyor musun ailenden ve eşinden?(eşin vardı diye hatırlıyorum başı bağlı, başkasının hikayesiyle mi karıştırdım yoksa?)

Cok bir degisiklik yok. Ama benim icin o kadar vahim bir durum degil.

Ego savunma mekanizmalari, akil sagligimi ve psikolojimi saglam tutmaya yetiyor.

Zor bir durum oldugunu biliyorum ve sevdiklerimi kaybetmek istemiyorum, hepsi bu.

Ateist oldugumu dil ile ikrar etmezsem ateist cehenneminde yanmayacagimi da biliyorum Icim rahat.

[Barricade 0]

Ne demek?

En azından müslüman doğmuş olman lazım değil mi?

Yoo doğduğum andan itibaren hiç bir zaman diliminde müslüman olmadım. Sadece kimliğimde İslam yazıyor formaliteden.

[Genco 0]

Cok bir degisiklik yok. Ama benim icin o kadar vahim bir durum degil.

Ego savunma mekanizmalari, akil sagligimi ve psikolojimi saglam tutmaya yetiyor.

Zor bir durum oldugunu biliyorum ve sevdiklerimi kaybetmek istemiyorum, hepsi bu.

Ateist oldugumu dil ile ikrar etmezsem ateist cehenneminde yanmayacagimi da biliyorum Icim rahat.

İnançlıyken ateistlere ne gözüyle bakardın? Açıkçası çok merak uyandırıyor bende bu kadar inançlı birinin ateist olması.

[IFeelGood 0]

Ben inanılmaz üzülüyorum bu yazıları gördükçe. Öyle çıkmaz bir durum ki.. Ailelerinize söyleyememek, anlayacaklarından korkup oruç tutuyor gibi yapmak veya gerçekten tutmak...

Ben her şeye rağmen açıkça söylenmesinden yanayım, bu bir adımdır diye düşünüyorum. İnsan en önce ailesiyle kavga eder, onlarla zıtlaşır, onlarla güç savaşı yapar. Bütün bunlar en önce ailede öğrenilir çünkü. Onların baskılarıyla mantıklı yollarla başedebilmek, dışarıda da size güç verecektir. İnanın bu böyle arkadaşlar..

"Sen inanıyorsun, biliyorum. İnan tabii. Ama ben inanmıyorum ve bu benim düşüncem. Ben "siz" değilim, başka biriyim."

Fakat bir ayrıntı var ki insan orada tıkanıyor işte.

Anne babalar korkunç bir suçluluk duyuyorlar. Biz bu çocuğu iyi yetiştiremedik, hayatın en önemli gerekliliğini bile ona öğretemedik, biz nerede hata taptık da bu çocuk böyle lanetli oldu, çok mu serbest bıraktık, kimlerle arkadaşlık ediyor vs vs..

Bir de çocukları cehennemde yanacak diye çok korkuyorlar. Ciddi ciddi korkuyorlar ve uykularını kaybediyorlar. Adeta hastalanıyorlar.

Eğer sizin inançsızlığınız onları ruhsal çöküntüye uğratacaksa hiç uğraşmayın, üzülmeyin de. Onların doğru bildiği şey bu. Dini inançlar diğer herhangi bir yaşamsal doğru gibi değil, sonunda ciddi ciddi büyük azaplar var. Korkuyorlar çünkü gerçekten inanıyorlar.

Eğer ailenizle yaşamak zorundaysanız, onlara bir şekilde hala ihtiyacınız varsa bu oyunu sürdürmekten başka çareniz yok arkadaşlar. Ne zaman ki okulunuz bitti ve o evden ayrıldınız, kendi yaşamınızı tesis edip özgürlüğünüzü elinize aldınız, bu sıkıntı verici durumdan da direkt olarak kurtulmuş olacaksınız. Şu anda ne onlara kızın ve nefret edin, ne de sorgulayın. Bu sizin hayatınız, dine ilişkin düşünceleriniz de sizin düşünceleriniz. Durumunuz belli. Katlanmaktan başka çareniz yok gibi görünüyor.

Birbirinizle paylaşın tabii (bu arada beni de ağlatın, özellikle iki arkadaş çok fena yaralanmış, belli), hiç değilse sizi anlayan ve sizinle aynı durumda olan bir dolu insanın var olduğunu bilerek azıcık rahatlarsınız ama şimdilik hepsi o.

Özgürlüğünüzü elinize alacağınız güne kadar dişinizi sıkın. Ama siz yine de açıklamak cesareti gösterip gösteremeyeceğinizi, neyi ne kadar göze alıp alamayacağınızı bir daha gözden geçirin derim.

Ufak ufak yoklamaya başlayabilirsiniz mesela.. Alıştıra alıştıra..

[duygu_m 0]

Herkese merhabalar ..İlk iletim olucak bu..

Bende aileme ,çevreme karşı rol yapıyorum..Yakın çevrem beni oruçlu sanıyor.

Alevi arkadaşlarım hariç onlar beni Ateist olarak bilmeselerde oruç tutmadıgı mı görüşlerimin müslümanlardan farklı oldugunu bilir.

Toplumda Ateist oldugumu belirtirsem ilk etapda bana ahlak anlamında ters bakılır.Türkiye de bayan olarak yaşamak zaten zor,bir de Ateist oldugumu söylersem yaşayamam bile.

[kris_ez 0]

Ben inanılmaz üzülüyorum bu yazıları gördükçe. Öyle çıkmaz bir durum ki.. Ailelerinize söyleyememek, anlayacaklarından korkup oruç tutuyor gibi yapmak veya gerçekten tutmak...

Ben her şeye rağmen açıkça söylenmesinden yanayım, bu bir adımdır diye düşünüyorum. İnsan en önce ailesiyle kavga eder, onlarla zıtlaşır, onlarla güç savaşı yapar. Bütün bunlar en önce ailede öğrenilir çünkü. Onların baskılarıyla mantıklı yollarla başedebilmek, dışarıda da size güç verecektir. İnanın bu böyle arkadaşlar..

"Sen inanıyorsun, biliyorum. İnan tabii. Ama ben inanmıyorum ve bu benim düşüncem. Ben "siz" değilim, başka biriyim."

Fakat bir ayrıntı var ki insan orada tıkanıyor işte.

Anne babalar korkunç bir suçluluk duyuyorlar. Biz bu çocuğu iyi yetiştiremedik, hayatın en önemli gerekliliğini bile ona öğretemedik, biz nerede hata taptık da bu çocuk böyle lanetli oldu, çok mu serbest bıraktık, kimlerle arkadaşlık ediyor vs vs..

Bir de çocukları cehennemde yanacak diye çok korkuyorlar. Ciddi ciddi korkuyorlar ve uykularını kaybediyorlar. Adeta hastalanıyorlar.

Eğer sizin inançsızlığınız onları ruhsal çöküntüye uğratacaksa hiç uğraşmayın, üzülmeyin de. Onların doğru bildiği şey bu. Dini inançlar diğer herhangi bir yaşamsal doğru gibi değil, sonunda ciddi ciddi büyük azaplar var. Korkuyorlar çünkü gerçekten inanıyorlar.

Eğer ailenizle yaşamak zorundaysanız, onlara bir şekilde hala ihtiyacınız varsa bu oyunu sürdürmekten başka çareniz yok arkadaşlar. Ne zaman ki okulunuz bitti ve o evden ayrıldınız, kendi yaşamınızı tesis edip özgürlüğünüzü elinize aldınız, bu sıkıntı verici durumdan da direkt olarak kurtulmuş olacaksınız. Şu anda ne onlara kızın ve nefret edin, ne de sorgulayın. Bu sizin hayatınız, dine ilişkin düşünceleriniz de sizin düşünceleriniz. Durumunuz belli. Katlanmaktan başka çareniz yok gibi görünüyor.

Birbirinizle paylaşın tabii (bu arada beni de ağlatın, özellikle iki arkadaş çok fena yaralanmış, belli), hiç değilse sizi anlayan ve sizinle aynı durumda olan bir dolu insanın var olduğunu bilerek azıcık rahatlarsınız ama şimdilik hepsi o.

Özgürlüğünüzü elinize alacağınız güne kadar dişinizi sıkın. Ama siz yine de açıklamak cesareti gösterip gösteremeyeceğinizi, neyi ne kadar göze alıp alamayacağınızı bir daha gözden geçirin derim.

Ufak ufak yoklamaya başlayabilirsiniz mesela.. Alıştıra alıştıra..

birkaç yıl sabrediyim sonra üniversite felan olack zaten ister istemez biraz uzaklaşacağım bende öyle yapmayı düşünüyorum .

[IFeelGood 0]

Foruma hoşgeldin Sevgili duygu_m.

Biraz tutucu bir yerde yaşıyorsun sanırım..

Zor bir durum gerçekten de.

Ben esas böyle dindar aileler ve çevrelerde doğup büyüyüp din saçmalığını farkedebilecek kadar açık zihinli kalabilen arkadaşları görünce çok seviniyorum ve gururlanıyorum.

Çoğunuz oldukça gençsiniz. Biraz da o yüzden bu baskıyı diğer ateistlerden daha fazla hissediyorsunuz sanırım. Ailelerinizle yaşamak zorundasınız henüz, bu baskı biraz da yaşla doğru orantılı olarak tahammül edilmez oluyor.

Keşke böyle olmasa.. Keşke çocuklarımızı özgür bıraksak..

Ama yine de çok kızmayın, onları da anlama çalışın. Anlamadan halledemezsiniz zaten ama silik de olmayın, bir şeyleri ufak ufak değiştirmeye çalışın. Bunu yapın arkadaşlar. Sizi dövüp sokağa atacak değiller ya.. Ateist olduğunuzu söylemeniz gerekmiyor zaten, çünkü bu sizi ilgilendiriyor. Ama şu oruç namaz vs. işleri için yavaş yavaş çalışmalar yapmaya başlamalısınız bence.

Bunu kendiniz için yapmalısınız. İleride de bu tür baskılara maruz kaldığınızda nasıl başedeceğinizi öğrenmiş olmaz mısınız hem?

[Genco 0]

IFeelGood, bu ülkede maalesef işler öyle olmuyor. Asıl sorun burada sanırsam dışlanmaktan korkmak. Sonuçta buradaki insanlar da bir yerde çalışıcak ve orada da arkadaşlıklar kuracak. Dışlanmamak için yine saklayacaklar. Bunun sonu yok.

Aileler konusunda bir şey diyemeyeceğim zira bu konuda sizin kadar bilgili değilim .

Ağustos 4, 2011 tarihinde GencoSeçmen tarafından düzenlendi

[esron 0]

Bu sitede şu ana kadar okuduğum en güzel forum oldu... Herkes en samimi şekilde sahtekârlığını ortaya dökmüş ve bu çok hoşuma gitti...

Katılımcılar genç, bir ikisinde olsa da, çoğunda henüz "yargılama" merkezi devreye girmemiş, tam tersine "yargılama merkezine" karşı sahtekâr oldukları için rahatsızlar ve bu nedenle bu forumu açıp duygu ve düşüncelerini yazmışlar...

Hattâ, "ay ne sahtekârsınız, bunu anlayamıyorum" şeklinde yaklaşan "yargıçlara" bile son derece ılımlı yaklaşmışlar...

Çok mutlu oldum böyle bir forum okumaktan hakikaten...

Niye mi?

Çünkü insan, sahtekârlık ettiğinin farkındaysa ancak, sahtekârlığı bırakacak noktaya gelir bir gün şöyle ya da böyle...

Farkında olmayıp "ee ne yapalım şartlar böyle" aldatmacasına yapışıp kalmaz, kendinden kaçmaz...

Toplum biraz daha uzak bir kavram tabii, böyle bir durumda en önemli çıkmaz ailede yaşanır...

Bir gün ailenize de söyleyeceğiniz zaman gelecektir, böyle bir konuda, keskin çizgilerle ayrılmış doğru ya da yanlış bir tavır olduğunu hiç düşünmem...

Benim çok uzun yıllara yayılan bir mücadelem oldu bu konuda, babamla... Dinin ve inancın kendine özel bir durum olduğunu düşünen annemle hiç bir sorunum olmadı ama durumumdan kendini doğrudan sorumlu tutan babamla çok fazla şey yaşadık...

Olaylar bizim varoluş durumumuza göre gerçekleşir...

Geri adım atmayacağım bir noktada idik o seksen iki yaşında öldüğünde...

Şimdi bazen düşünüyorum, acaba, sahtekârlık yapsa mıydım, bir yalanla ve mutlu ölmesi daha mı iyi olurdu diye?

Ama bu soruyu ne zaman kendime sorsam, hiç bir üzüntü ya da sorumluluk hissetmiyorum çünkü ben kendi oluşumu koydum ortaya...

Hasta yatağında o dinle beslenen kibrinden gram taviz vermemesini de anlıyorum çünkü o da kendi oluşunu koydu ortaya...

Karşınızdakini "anladığınızda" kendinizdeki sahtekârlıkları da görüyorsunuz... Zaman zaman, yaşamın çok başka alanlarında ve durumlarında, oluşumun ne kadar onun -din konusundaki- oluşuna benzediğini tespit etmek de hoşuma gidiyor...

Evet evet, kendi sahtekârlığımızı yakalamaktır esas olan...

Gerisi detay...

Ve ben burada yazışan gençlerde bunu gördüm, sahtekârlığı ortaya koymak, dalga geçmek, kendine gülmek... Önemli nokta burası...

"Şunu yapmalısınız" diyen hiç kimseyi, hiç bir zaman dinlemeyin bence çünkü herkesin şartları farklı...

Şu ya da bu izm'den olmak değil, kendindeki yalanı dolanı keşfetmek, insanın dönüşümünü ve gerçek anlamda yaşamasını sağlayan en temel noktadır...

Bir ateist ya da dindar olmanıza bağlı değildir doğrudan sizin ne olduğunuz, olduğunuz şey sizi daha iyi bir insan yapmaz, daha anlayışlı yapmaz, daha mutlu yapmaz, daha neşeli yapmaz, daha dürüst hiç yapmaz...

Ha din kabulcüsü olup sahtekâr olmuşsun, ha ateist olup sahtekâr olmuşsun, ha da deist, ne farkı var?

Bu anlamda benim her türlü arkadaşım var ve sağlam dostlarım arasında agnostik, deist ve müslüman olanlar da var ama biz bu konuyu konuşmayız bile çünkü bu durumlardan ötürü bir anlaşmazlık hiç yaşamadık şimdiye kadar...

Ağustos 4, 2011 tarihinde esron tarafından düzenlendi

[KAM 0]

@ifeelgood @kris_ez

Bazen de durum tam tersi,

Ben de üniversitede münafıklaştım. Çünkü ilk defa burda ramazanda içki içtiğim tepki gördüm, ilk defa burda cumalara çağrıldım, ilk defa burda abdestsiz gezdiğimi söyleyince bir tepkiyle karşılaştım, ilk defa burda din ile ilgili dalga geçince kimse gülmedi, ilk defa burda "sus lan çarpılacaksın" diye uyarıldım.........

Bende üniversitede "sorulduğunda Müslüman" kategorisine dahil oldum. Şimdi 3. Yilim; bir kere olsun camiiye gitmedim, halen abdest nasıl alınırmış bilmem...

Ama sorulduğunda müslümanım artık beni de bu tip bir Müslüman olarak kabul ettiler. Artık en büyük tepkileri cümlelerimin içinde maneviyat kelimesi geçerse "sen ne anlarsın be la dini" diyorlar..

Üniversite desin neden rahatça söyletemiyorsun ateist olduğunu derseniz, bir çok kişiyle aynı sebebten dolayı dışlanma ve fişlenme korkusu. Ben ateist olduğumu söyledikten sonra ben "ben" olmayacağım ki, ben "ateist ben" olacağım. Zaten 4 kişilik yurtta kalıyorum, her gece kurtlar vadisi gerginliğinde geçirmek te istemiyorum. Koca okulda zaten bildiğim tek bir ateist yok, benim gibi olduğunu tahmin ettigim bir kaç kişi var o kadar.

Tüm hayatımda biri deist bir İranlı öteki de dinsiz bir Nijeryalı olmak üzere 2 kişiye ateist olduğumu açıkladım. Memlekette ne kimseye ateistim dedim, ne de sorulduğunda Müslüman bir tip oldum çünkü karadenizin bu gâvur kentinde hiç sorulmadı

[searcher1 0]

Tevbe/23:

Ey iman edenler! Eğer küfrü imana tercih ederlerse, babalarınızı ve kardeşlerinizi bile dost edinmeyin. İçinizden kim onları dost edinirse, işte onlar, zalimlerin ta kendileridir.

İşte böyle. Bu din ana-babayı evlada, kardeşi kardeşe düşman eder.

Bence ana-babaya söylemeye gerek yok, artık onları kayıp nesil olarak görmeliyiz. Onların değişmesi imkansız denecek kadar zordur. Önemli olan yeni nesillerdir, açık açık söylemeseniz bile araya şüphe tohumları atmak gerekir, hazır olunca onlarda gerçeğin farkına varacaktır.

Ben müslümanken ateistlere veya başka dinden olanlara (hangi din olursa olsun)o kadar da kötü gözle bakmazdım, sadece üzülürdüm onlar için. Çünkü sevdiğim yazarlar, iyi insanlar vardı aralarında, Aziz Nesin gibi.. Yine de cehenneme gidecek olmaları bana mantıklı gelmezdi, Allah onların hakkını verir diye düşünürdüm. Ayrıca benim ayrıcalığım ne derdim kendi kendime, ben müslüman doğduğum için cennete gideyim, adamlar başka din üzerine doğduğu için cehenneme gitsin, niye? Ya Afrika'da veya Japonya'da doğsaydım ne olurdu diye düşünürdüm.

Namaz kılmazdım, bana saçma gelirdi biraz, hacca gitmeyi ise tamamen gereksiz bulurdum, hele şeytan taşlama falan bana putperestleri hatırlatırdı, tıpkı namaz kılmak gibi. Hele kurban kesmek tamamen putperest ibadetiydi. Sadece oruç tutardım. Din etkisiyle evrime karşı çıkmak aklımdan bile geçmedi. Cinlere falan da ciddi ciddi inanmazdım, Kuran'da yazıyorsa öyle olsun derdim ama yine de bana garip gelirdi.

Sonra bir araştırayım bakayım şu Muhammed nasıl biriymiş dedim, internette karılarını nasıl aldığını görünce bende ipler koptu zaten. Birkaç rezilliği öğrenince anında sildim Muhammedi ve dini. Bir iki arkadaşa öğrendiklerimi anlattım ama adamlar bana çok rezil gelen durumu gayet normal karşılayınca fazla üstlerine gitmedim.

Ağustos 4, 2011 tarihinde searcher1 tarafından düzenlendi

[IFeelGood 0]

IFeelGood, I am sorry if I made you feel sad.

Özellikle şu dizelerin:

secilmislikten siyrilip

ozgurluge uzandigim anda

kapandi donus yollari

vakit yok ne bir opucuge ne kuru bir vedaya

Öyle güzel yazmışsın ki. Kuru bir veda bile çok gelmiş, istememişsin.

Din de sevgili, öyle değil mi Sevgili Bilirkişi?

Merak etme, ben hayatinda bazi taslari yerine oturtmus birisiyim. Benim icin biraz zor oldu. Iki farkli cemaate girip, yakayi siyirmak kolay olmadi tabii.

Simdiki tek hedefim cocuklarimin din kancasina takilmadan iyi bir egitim almasi, kendi kararlarini saglikli bi sekilde verebilecek duruma gelmeleri.

Esimin de zaman icinde beni anlayacagini, hak verecegini dusunuyorum.

Simdilik benim namaza tekrar baslayacagim gunu bekliyor, iste sirf bu yuzden kendimi kotu hissediyorum, yoksa baska bir problemim yok.

Seni yazılarından tanıyorum, durumunu aşağı yukarı biliyorum dostum. Sen kabullenmişsin ki bu da çözümdür zaten. Eşini değiştirme şansın olmadığını zaten biliyorsun, böyle bir amaç da gütmüyorsun.

Bence de dediğin gibi, o da bir seni olduğun gibi kabullenmeyi öğrenecek. Onca yıl boyu din konusunda ona eşlik etmişsin, sen birden değişince kadıncağız da şaşırmıştır. O da kendince bir dolu endişe, korku yaşamıştır.. Onu da anlamak gerek. Ama diyorum ya, sen anlamış ve kabullenmişsin.

Çocuklarını korumak ve sağlıklı bir eğitim almalarını sağlamak konusundaki hedefine de sonuna kadar katılıyorum. Soğukkanlı birine benziyorsun, mutlaka halledersin.

Sen yetişkinsin, hayatını çoktan kurmuş yoluna koymuşsun, neyi nasıl yapacağını öğrenmişsin, deneyimlisin tabii. Geri kalanı da halletmen zor olmayacaktır elbette.

Buradaki genç arkadaşlar için durum daha farklı. Ben genel olarak onlara hitabetmeye çalışmıştım. Üzülüyorlar, o çok masum hislerini de belirterek yazınca, ben de üzülüyorum.

Ama hepsi geçiyor... Çözümsüz hemen hiçbir şey yok.

[bilirkisi 0]

İnançlıyken ateistlere ne gözüyle bakardın? Açıkçası çok merak uyandırıyor bende bu kadar inançlı birinin ateist olması.

Inancliyken, kesinlikle bir ateist olmayacagimi, gercekten musluman olan, dinini bilen birisinin dinden donemeyecegini dusunurdum.

Ateistlerin gozleri onundeki bunca delile ragmen inanmamalarina akil erdiremezdim.

Bunlarin bir sekilde beyinlerinin yikandigini, sacma sapan akimlara kapildiklarini dusunurdum.

Onlara hak din tam olarak anlatilsa, biraz dusunseler dogru yolu bulacaklardi.

Evet kafami kurcalayan en onemli soru bu idi; nasil olur da bir insan Allah'i tanimaz, onu inkar eder?

Muhakkak sorunluydular.

Kisaca boyle iste.

Nasil bir surecten gectigimi vakit buldukca yazarim.

[mantik 0]

Gerçekten toplumumuzun bu durumu üzücü.

Ama ateistliğini saklamak zorunda olanları anlıyorum. Kendilerine tamamen hak da veriyorum.

Niye açıklamıyorsunuz diye sitem edenleri ya da kızanları haksız buluyorum.

Herkesin durumu aynı değil çünkü. Kendi yaşadığı ortamı ve içinde bulunduğu koşulları en iyi bilecek kişi insanın kendisidir. Zaten açıklamaya uygun bir durumun oluştuğunu görse, kendisi yapacaktır bunu muhtemelen.

Bazen durum uygun olmaya yakındır, bir sürtüşme ve tatsızlık çıkacak fakat atlatılabilecek bir durum vardır, ve bu durumlarda kişiyi yüreklendirmek, git, dene, söyle, vs diye teşvik etmek doğru olabilir. Ama açıklamanın yarardan çok zarar doğuracağı durumlar da var toplumda. Durumun bu olup olmadığının muhakemesini ise kişi ancak kendisi yapabilir.

Niye insanların gizli tuttuğunu anlayamayan arkadaşlara sesleniyorum buradan. Herkes sizin gibi rahat koşullarda, inançsızlığının çok tepki çekmeyeceği ve hayatını çok fazla etkilemeyeceği koşullarda yaşamıyor. Kendi durumunuzla kıyaslamayın. Onların durumunda olsanız, muhtemelen siz de açıklayamazdınız. Bu sadece bir kişilik ve cesaret meselesi değil.

Ateist olduğunu saklamak zorunda olan arkadaşlara tavsiyem, eğer genç iseler sabretsinler. Üniversite veya iş hayatı yakındır onlar için. Fırsat bulduklarında okul, iş, vs benzeri gerekçelerle ortamlarını değiştirsinler. Bir yaşadıkları şehirdeki okul ya da iş olasılığı, bir de başka bir şehirdeki okul ve iş olasılığı varsa mesela, diğer şehirdekini seçsinler. Kendilerini baskı gördükleri ortamdan uzaklaştırmaya çalışsınlar ilk fırsatta. Buradaki baskı şiddet veya dışlama içerikli bir baskı anlamında değil ille de, duygusal baskı da bir baskıdır. İnançsızlığınız yüzünden kendinizi rahat hissetmediğiniz ve açıklamaya çekindiğiniz bir durum varsa, böyle bir baskı var demektir.

Sizin yapmanız gereken ise ilk fırsatta kendinizi o ortamdan kurtarmaktır. Görüştüğünüz insan çevresini değiştirerek, ailenizle yaşıyorsanız ilk fırsatta, maddi olarak hazır hale geldiğiniz anda kendi evinize çıkmak (gerekirse ev arkadaşı ile falan, yani ille evlenerek evden ayrılmak şart değil), okumak için başka şehre gitme imkanınız varsa bunu değerlendirmek, vs gibi.

Ateist oluş süreci özgürleşme ile ilgilidir. Zihinsel özgürleşme ise bunun sadece bir parçasıdır. İşin asıl önemli kısmının okunanlar ve öğrenilenlerle ilgisi yok. İşin önemli kısmı sosyal ve psikolojik özgürlüktür. Bu ise yaşanan ortama bağlı. İnanç konusunda baskı görülen ortamda yaşayan bir insanın, zihinsel olarak da kendini özgürleştirip gerçek anlamda ateist haline gelmesi zorlaşır zaten. Mümkün değildir demiyorum ama daha zordur. İnsan kendi yaşadığı ortamda kendini daha rahat hissettirecek şekilde inanmaya ve kendini bu yönde teşvik edip ikna etmeye, ya da bir nevi kandırmaya müsait bir varlıktır çünkü. İnsan psikolojisi çok karmaşık. İnsan ise kendini kandırma konusunda çok becerikli bir varlık.

Yani, duygusal ve psikolojik anlamda kendinizi özgür hissetmediğiniz bir ortamda, fikirsel anlamda özgür hissetmeniz de zorlaşır.

Bu yüzden, kendi özgürlüğünüzün peşinden koşmalısınız. İstediğiniz şeye istediğiniz şekilde inanacağınız, bunu yakın çevrenizdekilere açıklamaktan çekinmeyeceğiniz ve genel olarak günlük hayatınızı nasıl geçirdiğiniz konusunda baskı görmeyeceğiniz ortamlara geçiş yapmaya çalışın. Gerekirse sosyal çevrenizi değiştirin. Tanıdığınız insanlar arasında dine daha az önem verenlerle görüşün daha çok mesela. Diğerleri ile geçirdiğiniz zamanı azaltın.

Çevrenizde ateist yoksa, bu forumu ve benzerlerini takip etmeye devam edin. Sizler gibi pek çok kişinin olduğunu burada görebilir, sorunlarınızı onlarla paylaşabilir, kendinizi daha iyi hissedebilirsiniz bu sayede.

Kendinize güveninizi ve özgürlüğünüzü sağlamada da yardımcı olacaktır bu ortam size.

Ama maddi özgürlük her şeyden önemli. Özellikle genç arkadaşlara sesleniyorum. Maddi açıdan özgürleşeceğiniz ve kendi hayatınızı kendi istediğiniz koşullarda oluşturmanızı sağlayacak imkanların ve fırsatların peşinden koşun.

Yaşı ileri olan ve yine de ateistliğini saklamak zorunda olanlarınız varsa, onların da sorunu zannediyorum ya maddi bağımlılık, ya da sosyal bağımlılık olsa gerektir. Ya da ikisi birden.

İnsan sonuçta ömrünün önemli bölümünü geçirdiği insanlardan bir çırpıda kopamaz. O ortamdan ayrılırsa sudan çıkmış balığa dönebilir.

Ama durum buysa ve maddi bağımlılık bir sorunsa, öncelikle ona yönelin ve iş arayın, kendi paranızı kazanmaya başlayın. Böylece kendinizi bu konuda bağımsız hissedeceğiniz bir duruma ulaşın. Zaten bu durumdaysanız, veya bu duruma ulaştıktan sonra diyelim, gerisi sizin cesaretinizi toplayıp kendinizi çevrenize açıklamanız ve bu konuda kabul talep etmeniz meselesidir. Sizi gerçekten seviyorlarsa inançsızlığınızla da seveceklerdir. Maddi açıdan bağımsız bir birey, inançsızlığını açıklayabilecek bir özgürlük gösterdiyse eğer, ve sorunu yaşadığı çevrede kabul edilmemekse, ya çevresini değiştirecek, ya da buna kalkışmak istemiyorsa inançsızlığı konusunda çevresinden saygı talep edecek. Dediğim gibi, gerçekten seviyorlarsa sizi, o durumda sizi kabullenmek zorundalar. Kabullenmezlerse bu onların sorunudur, sizin değil.

Bu zor bir durum olur, bunu anlıyorum. Ama ya silik ve kendinden güvensiz bir şekilde, baskı altında, özgür olmadan yaşayamaya devam edeceksiniz, ya da kendi bağımsızlığınızı kazanma konusunda bu tür girişimlerde bulunacaksınız. Bu kendi seçiminiz.

Dikkat ederseniz, yaşı genç olan arkadaşlara ve diğerlerine farklı tavsiyelerde bulunmaya çalıştım. Durumları farklı çünkü.

Benim gözümde, gençlerin rol yapmaya devam etmesi genellikle daha büyük bir zorunluluk olur. Yetişkinlerin ise baskıdan kurtulmak ve kendi benliklerini bulmak için girişimde bulunmaları bence daha doğru olur. Ama her iki durumda da ortak bazı noktalar var. En önemlilerinden biri maddi özgürlüğe kavuşmak veya kendini o yola sokmak (eğitime başlamak gibi) olur.

Ahkam kesen biri konumunda görünüp insanlara akıl vermek hoşuma gitmiyor ama ben çözüme odaklanan türde bir kişiliğe sahibim. Bana problem anlatıldığında, "ah, vah yazık sana" tepkisinden ziyade, "Bu konuda ne yapılabilir?", ya da "Bu sorun nasıl çözülebilir" diye düşünmeye alışık biriyim. Bu sebeple bazen kendi özel hayatımda da tepki çektiğim olur. Bana derler ki "Sadece seninle derdini paylaşıyor. Neden çözüm bulmaya çalışıyorsun? Bırak, kendi çözümünü kendisi bulsun. O zaten durumunun bilincindedir" derler. Belki bazen durum öyledir bilmiyorum. Ama her zaman öyle olmuyor. Bazen insan birilerinden duyma ihtiyacı hissediyor potansiyel çözümleri.

Bu yüzden ben de kendime göre bu durumlarda ne yapılması gerektiğini, kendi gördüğüm ve tespit edebildiğim kadarıyla yazmak istedim.

Umarım arkadaşlar bunu ahkam kesmek ve gereksiz akıl vermek olarak görmezler.

[IFeelGood 0]

@ifeelgood @kris_ez

Bazen de durum tam tersi,

Ben de üniversitede münafıklaştım. Çünkü ilk defa burda ramazanda içki içtiğim tepki gördüm, ilk defa burda cumalara çağrıldım, ilk defa burda abdestsiz gezdiğimi söyleyince bir tepkiyle karşılaştım, ilk defa burda din ile ilgili dalga geçince kimse gülmedi, ilk defa burda "sus lan çarpılacaksın" diye uyarıldım.........

Bende üniversitede "sorulduğunda Müslüman" kategorisine dahil oldum. Şimdi 3. Yilim; bir kere olsun camiiye gitmedim, halen abdest nasıl alınırmış bilmem...

Ama sorulduğunda müslümanım artık beni de bu tip bir Müslüman olarak kabul ettiler. Artık en büyük tepkileri cümlelerimin içinde maneviyat kelimesi geçerse "sen ne anlarsın be la dini" diyorlar..

Üniversite desin neden rahatça söyletemiyorsun ateist olduğunu derseniz, bir çok kişiyle aynı sebebten dolayı dışlanma ve fişlenme korkusu. Ben ateist olduğumu söyledikten sonra ben "ben" olmayacağım ki, ben "ateist ben" olacağım. Zaten 4 kişilik yurtta kalıyorum, her gece kurtlar vadisi gerginliğinde geçirmek te istemiyorum. Koca okulda zaten bildiğim tek bir ateist yok, benim gibi olduğunu tahmin ettigim bir kaç kişi var o kadar.

Tüm hayatımda biri deist bir İranlı öteki de dinsiz bir Nijeryalı olmak üzere 2 kişiye ateist olduğumu açıkladım. Memlekette ne kimseye ateistim dedim, ne de sorulduğunda Müslüman bir tip oldum çünkü karadenizin bu gâvur kentinde hiç sorulmadı

Seninki de ters olmuş hakikaten. Rahat bir aileden çıkıp yobazların içine düşmüşsün.

Ben herkesle bu konuların konuşulabileceğini düşünmeyenlerdenim Sevgili KAM. Oda arkadaşlarının da içinde bulunduğun çevrenin de sadece ateist düşünceyi değil, başka herhangi bir topluma aykırı düşünceyi anlayabileceğini sanmıyorum.

Bu bağlamda senin ateist olduğunu bilmeleri zaten gerekmiyor. Kime anlatacaksın? Anlattığına bakılırsa dindar olmaktan öte cahil, yobaz "ağır abi" dediğimiz türden insanlarmış..

Onlarla konuşman onlara bir yarar sağlamayacağı gibi sana zarar verecek.

Düşünsene.. Biz burada neden bulunuyoruz? Neden geliyoruz bu foruma, neden yazıyoruz?

Çünkü biliyoruz ki bizi bir şekilde anlayan, düşüncelerimize karşılık doğru düzgün yanıtlar veren, düşünen, soru soran ve sorgulayan insanlar var burada. Emin ol buradaki bir yığın insan, etrafında bu tür sohbet ve tartışmaları yapabilecek düzeyde olan insan bulunmadığı için geliyor buraya. Bu bir ihtiyaçtır çünkü. Bu tür bir ihtiyacı hissetmeyen, dünyası bambaşka olan insanlarla konuşmak bile zul, nerede kaldı ateist olmak...

Bilmesinler, boşver. Tam da dediğin gibi olacak, sen sen olmaktan çıkıp bir anda "ateist sen" olacaksın o toplumda. Sana zarar verecekse hiç üstünde bile durma, okul bitinceye kadar sabretmeye çalış.

Seninki geçici bir durum belli ki. Rahat bir aileye sahip olduğun için de Allah'a şükret.

[bilirkisi 0]

Ben inanılmaz üzülüyorum bu yazıları gördükçe. Öyle çıkmaz bir durum ki.. Ailelerinize söyleyememek, anlayacaklarından korkup oruç tutuyor gibi yapmak veya gerçekten tutmak...

Ben her şeye rağmen açıkça söylenmesinden yanayım, bu bir adımdır diye düşünüyorum. İnsan en önce ailesiyle kavga eder, onlarla zıtlaşır, onlarla güç savaşı yapar. Bütün bunlar en önce ailede öğrenilir çünkü. Onların baskılarıyla mantıklı yollarla başedebilmek, dışarıda da size güç verecektir. İnanın bu böyle arkadaşlar..

"Sen inanıyorsun, biliyorum. İnan tabii. Ama ben inanmıyorum ve bu benim düşüncem. Ben "siz" değilim, başka biriyim."

Fakat bir ayrıntı var ki insan orada tıkanıyor işte.

Anne babalar korkunç bir suçluluk duyuyorlar. Biz bu çocuğu iyi yetiştiremedik, hayatın en önemli gerekliliğini bile ona öğretemedik, biz nerede hata taptık da bu çocuk böyle lanetli oldu, çok mu serbest bıraktık, kimlerle arkadaşlık ediyor vs vs..

Bir de çocukları cehennemde yanacak diye çok korkuyorlar. Ciddi ciddi korkuyorlar ve uykularını kaybediyorlar. Adeta hastalanıyorlar.

Eğer sizin inançsızlığınız onları ruhsal çöküntüye uğratacaksa hiç uğraşmayın, üzülmeyin de. Onların doğru bildiği şey bu. Dini inançlar diğer herhangi bir yaşamsal doğru gibi değil, sonunda ciddi ciddi büyük azaplar var. Korkuyorlar çünkü gerçekten inanıyorlar.

Eğer ailenizle yaşamak zorundaysanız, onlara bir şekilde hala ihtiyacınız varsa bu oyunu sürdürmekten başka çareniz yok arkadaşlar. Ne zaman ki okulunuz bitti ve o evden ayrıldınız, kendi yaşamınızı tesis edip özgürlüğünüzü elinize aldınız, bu sıkıntı verici durumdan da direkt olarak kurtulmuş olacaksınız. Şu anda ne onlara kızın ve nefret edin, ne de sorgulayın. Bu sizin hayatınız, dine ilişkin düşünceleriniz de sizin düşünceleriniz. Durumunuz belli. Katlanmaktan başka çareniz yok gibi görünüyor.

Birbirinizle paylaşın tabii (bu arada beni de ağlatın, özellikle iki arkadaş çok fena yaralanmış, belli), hiç değilse sizi anlayan ve sizinle aynı durumda olan bir dolu insanın var olduğunu bilerek azıcık rahatlarsınız ama şimdilik hepsi o.

Özgürlüğünüzü elinize alacağınız güne kadar dişinizi sıkın. Ama siz yine de açıklamak cesareti gösterip gösteremeyeceğinizi, neyi ne kadar göze alıp alamayacağınızı bir daha gözden geçirin derim.

Ufak ufak yoklamaya başlayabilirsiniz mesela.. Alıştıra alıştıra..

IFeelGood, I am sorry if I made you feel sad.

Merak etme, ben hayatinda bazi taslari yerine oturtmus birisiyim. Benim icin biraz zor oldu. Iki farkli cemaate girip, yakayi siyirmak kolay olmadi tabii.

Simdiki tek hedefim cocuklarimin din kancasina takilmadan iyi bir egitim almasi, kendi kararlarini saglikli bi sekilde verebilecek duruma gelmeleri.

Esimin de zaman icinde beni anlayacagini, hak verecegini dusunuyorum.

Simdilik benim namaza tekrar baslayacagim gunu bekliyor, iste sirf bu yuzden kendimi kotu hissediyorum, yoksa baska bir problemim yok.

[bilirkisi 0]

Özellikle şu dizelerin:

secilmislikten siyrilip

ozgurluge uzandigim anda

kapandi donus yollari

vakit yok ne bir opucuge ne kuru bir vedaya

Öyle güzel yazmışsın ki. Kuru bir veda bile çok gelmiş, istememişsin.

Din de sevgili, öyle değil mi Sevgili Bilirkişi?

Evet, aynen. Uzun yillar sirilsiklam asik oldugun, ama ihanetine ugradigin sevgiliden ayrilmak gibi bir duygu.

[PearlyGates 0]

Bu konuda inanılmaz şanslıyım ben.Ailem zaten ateizme giden yolda ilham kaynağım oldu diyebilirim.Arkadaşlarımında en kötü tepkisi cehennemde yancaz lan falan oluyor.Bir kaç önemsiz kişiyle aramız açıldı tabi ama o kadar büyük problem değil. En son iş yerinde birimim değişti ve daha gittiğim ilk gün muhabbet döndü dolaştı dine geldi.Ofisimde ki 3 kişinin ikisi agnostik biri baya iyi müslüman.Fizikçi olan şefimiz ise tabii ki ateist.Özellikle bu ramazan ayında çok iyi malzeme çıkıyor bize

Ama tutucu bir ailede falanda olsaydım yapım gereği asla böyle oruç tutuyormuş, namaz kılıyormuş gibi yapmazdım. Beni öldürseler, zorla istemediğim birşeyi yaptıramazlar

[GokTengri 0]

inanırmısınız farklı internet ortamlarında tanıştığım insanlara bile ateist kimliğimi gizliyorum,ateist olduğundan emin olduğum ve dürüst olan biri ile ancak bu kimliğimi paylaşabilirim şuana kadar hayatımda böyle bir tane kişi vardı oda zaten beni ateist yapan abiydi, onun dışında aman sıradan Türk müslümanlığı rolune devam içkide içer zinada yapar namazda kılar oruçta tutar hesabı