Jump to content

Kafayı yemek


Recommended Posts

Ben hayatı yeni yeni sorguluyorum. Ben neyim, kimim, beden miyim, enerji miyim? Bu sorgulama yakın birini kaybetmemle başladı. Kuranın mealini okuyorum. Tam inanıcam derken akla mantığa sığmayacak şeyler okuyorum. Evrimi araştırdım. Evrim var bu bir gerçek. Tabiki aklımın kavrayamadığı çok şey var. Her şeyin başlangıcı, yokluk, varlık, zaman. Kendime yabancılaştım. Ben aslında ben miyim? Ya da hayat ne kadar saçma eninde sonunda yokluğa karışıcaz. Bu çaba niye? Madem böyle olacaktı ben neden bu dünyadayım? Ateistlerin mantığı şu. Var olmadan önce yoktuk, varız, sonra yine yok olacağız. Bana mantıklı gelmiyor. Ne bileyim. Madem yok olacaktım neden bu bilince sahibim? Yok olacaksam, öleceğini bilmeyen hayvanlar gibi olmalıydım. Bir farkı olmalı insanın. Bilemiyorum belki de tüm bunlar değersiz hissetmemek için inanmak istediğim şeyler. Ölüm... daha önce düşünmemiştim hiç. Sevdiğim adamı bir daha göremeyeceğim, anneme bir daha sarılamayacağım, denize giremeyeceğim, gün batımını izleyemeyeceğim... insanın her istediğin karşılığı olması gerektiğini düşünüyorum. Su olmasa susamazdık, yemek olmasa acıkmazdık, ve sonsuza kadar var olmayacaksak yokluğu kavrayan bir beynimiz olmalıydı. Belki de bu korkum yokluğun bilinmezliğinden. Belki de yokluk yok. Varlık ne ki? Öyle işte... yok olacaksak bile hayatın tadını çıkarayım diyorum ama kafamdan atamıyorum. Korkunç bir korku var tüm hücrelerimde. Deliriyorum galiba. Siz ne düşünüyorsunuz?

Link to post
Sitelerde Paylaş
  • İleti 315
  • Created
  • Son yanıt

Top Posters In This Topic

Bu yazdıklarınız hemen her insanın arada bir aklından geçen, bazen korkutan, bazen endişeye düşüren, ender durumlarda intihara sürükleyen, masum olmalarına rağmen, tehlikeli de olabilen düşünceler. Yalnız değilsiniz yani.... İnsanlığınızı yaşıyorsunuz...

İyi insanlıklar dileyelim....

Link to post
Sitelerde Paylaş
1 hour ago, Paradoksiya said:

Ben hayatı yeni yeni sorguluyorum. Ben neyim, kimim, beden miyim, enerji miyim? Bu sorgulama yakın birini kaybetmemle başladı. Kuranın mealini okuyorum. Tam inanıcam derken akla mantığa sığmayacak şeyler okuyorum. Evrimi araştırdım. Evrim var bu bir gerçek. Tabiki aklımın kavrayamadığı çok şey var. Her şeyin başlangıcı, yokluk, varlık, zaman. Kendime yabancılaştım. Ben aslında ben miyim? Ya da hayat ne kadar saçma eninde sonunda yokluğa karışıcaz. Bu çaba niye? Madem böyle olacaktı ben neden bu dünyadayım? Ateistlerin mantığı şu. Var olmadan önce yoktuk, varız, sonra yine yok olacağız. Bana mantıklı gelmiyor. Ne bileyim. Madem yok olacaktım neden bu bilince sahibim? Yok olacaksam, öleceğini bilmeyen hayvanlar gibi olmalıydım. Bir farkı olmalı insanın. Bilemiyorum belki de tüm bunlar değersiz hissetmemek için inanmak istediğim şeyler. Ölüm... daha önce düşünmemiştim hiç. Sevdiğim adamı bir daha göremeyeceğim, anneme bir daha sarılamayacağım, denize giremeyeceğim, gün batımını izleyemeyeceğim... insanın her istediğin karşılığı olması gerektiğini düşünüyorum. Su olmasa susamazdık, yemek olmasa acıkmazdık, ve sonsuza kadar var olmayacaksak yokluğu kavrayan bir beynimiz olmalıydı. Belki de bu korkum yokluğun bilinmezliğinden. Belki de yokluk yok. Varlık ne ki? Öyle işte... yok olacaksak bile hayatın tadını çıkarayım diyorum ama kafamdan atamıyorum. Korkunç bir korku var tüm hücrelerimde. Deliriyorum galiba. Siz ne düşünüyorsunuz?

Hissettiklerin insanlığın bir geregi. Paketin içinde standart olarak geliyor. Zihnindeki açlıktan tiksinmek veya korkmak yerine onu sevmeyi oğrenmelisin. Nasıl ki arı sabah akşam nektar toplayıp bal yapmaya mecbursa, bizler de düşünmeye ve merak etmeye mahkumuz. Bu bizi insan yapan şeydir. Evrimsel surecin bir yerinde beynimizin vücut kütlemize olan oranı, diger primatlara nazaran daha fazla büyümüş. sonuç da bu... bu sonuçla yaşamayı, hatta bundan memnuniyet duymayı öğrenmelisin. 

Link to post
Sitelerde Paylaş

Kac yasindasin? Bunlari ben de yasadim. Belki daha fazlasini. Daha sonra depersonalizasyon ve derealizasyon basladi. Depersonalizasyondan kurtulmama ragmen, hala derealizasyona sahibim ve bazen cildiriyor gibi oluyorum.

 

Sonradan ogrendim ki, bunlar 20'li yaslarda olabilirmis. Muhtemelen, 25-26 gibi derealizasyondan da kurtulacagim, bu yuzden cok onemsemiyorum.

Link to post
Sitelerde Paylaş
28 minutes ago, Burakey said:

Acının ve düşüncenin olmadığı yere gideceğiz...

 

en kötü ihtimal olarak böyle düşünmek daha iyi.

 

ayrıca varoluşun irrasyonel açıklanamaz bişi olduğunu düşünüyorum..ölümle bu maceranın bittiği kesin bilgi değildir ..

Aksini kanıtlayana kadar gayet de kesin bir bilgi. Öldüğünde hikayenin sonu gelmiştir. 

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

Aksini kanıtlayana kadar gayet de kesin bir bilgi. Öldüğünde hikayenin sonu gelmiştir. 

 

İnsan nerede olduğunu toprağın kokusundan tanır, elimi varoluşa daldırıyorum burası hiç birşey kokmuyor . :)

 

şahsi tecrübe ve düşüncelerime dayanarak öyle dedim. bir gün bu düşüncelerimi temellendirebilirsem burada paylaşacam söz:)

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

Kac yasindasin? Bunlari ben de yasadim. Belki daha fazlasini. Daha sonra depersonalizasyon ve derealizasyon basladi. Depersonalizasyondan kurtulmama ragmen, hala derealizasyona sahibim ve bazen cildiriyor gibi oluyorum.

 

Sonradan ogrendim ki, bunlar 20'li yaslarda olabilirmis. Muhtemelen, 25-26 gibi derealizasyondan da kurtulacagim, bu yuzden cok onemsemiyorum.

 

19 yaşındayım. Kurtulmak istiyorum. Yok olmaktan korkmamak istiyorum.

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

 

19 yaşındayım. Kurtulmak istiyorum. Yok olmaktan korkmamak istiyorum.

20 ile 24-25 yaslari arasinda, depresyon daha da artiyor galiba. Hatta erkeklerin yas gruplarina gore intihar dagilimini incele, en cok 23-24 yaslarinda intihar gorulmus. Oyle hatirliyorum.

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

20 ile 24-25 yaslari arasinda, depresyon daha da artiyor galiba. Hatta erkeklerin yas gruplarina gore intihar dagilimini incele, en cok 23-24 yaslarinda intihar gorulmus. Oyle hatirliyorum.

 

Erkek değilim kadınım. Ara ara kafamdan geçmiyor değil. Dünyaya daha fazla alışıp terketmemek istemektense hemen kendimi öldürüp huzura kavuşabilirim. Yokluğun huzuruna

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

Kendini boslukta mi hissediyorsun?

 

Bir nevi. Yani 1800lü yıllarda yaşayan birini düşünüyorum. O da mutluydu, ben gibiydi. Şimdi ise yok. Çok saçma. Bundan 100 yıl sonra birileri hayatını yaşarken benim yok olacak olmam saçma geliyor. Değersiz hissediyorum. Zaman geçiyor durduramıyorum. Ölüm bildiğim en net gerçeklik. Bu insanlar onu yok sayarak nasıl yaşıyor? Annem 47 yaşında. Onu kaybettiğimi düşünmek, sarılamayacağımı düşünmek dayanılmaz bir ıstırap veriyor. Aynı şekilde ben daha önce olursam yine onu bir daha göremeyecek olmak ya da aşık olduğum adamla bir daha göz göze bile gelemeyecek olmak. Bunların olacağı kesin. Öyleyse niye yaşıyoruz? Kaçınılmaz sonu ertelemek niye? Ruhun olduğuna inanmak istiyorum, sevdiklerimle tekrar olmak istiyorum. Tam bir ümidim oluyor, sonra yine bu forumda ya da başka bir yerde her şeyin bilimsel bir açıklamasını okuyorum, içim yanıyor. Yok olacaksın, böcekeler yiyecek seni vb şeyler okuyunca bu kadar mı değersizim diyorum, bu kadar mı değersiz?

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

 

Bir nevi. Yani 1800lü yıllarda yaşayan birini düşünüyorum. O da mutluydu, ben gibiydi. Şimdi ise yok. Çok saçma. Bundan 100 yıl sonra birileri hayatını yaşarken benim yok olacak olmam saçma geliyor. Değersiz hissediyorum. Zaman geçiyor durduramıyorum. Ölüm bildiğim en net gerçeklik. Bu insanlar onu yok sayarak nasıl yaşıyor? Annem 47 yaşında. Onu kaybettiğimi düşünmek, sarılamayacağımı düşünmek dayanılmaz bir ıstırap veriyor. Aynı şekilde ben daha önce olursam yine onu bir daha göremeyecek olmak ya da aşık olduğum adamla bir daha göz göze bile gelemeyecek olmak. Bunların olacağı kesin. Öyleyse niye yaşıyoruz? Kaçınılmaz sonu ertelemek niye? Ruhun olduğuna inanmak istiyorum, sevdiklerimle tekrar olmak istiyorum. Tam bir ümidim oluyor, sonra yine bu forumda ya da başka bir yerde her şeyin bilimsel bir açıklamasını okuyorum, içim yanıyor. Yok olacaksın, böcekeler yiyecek seni vb şeyler okuyunca bu kadar mı değersizim diyorum, bu kadar mı değersiz?

Sen oldugunu bilmeyeceksin, olumden sonrasini dusunmek anlamsiz.

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

Sen oldugunu bilmeyeceksin, olumden sonrasini dusunmek anlamsiz.

 

Farkındayım. Ama hayvanlardan bir farkımız olmalı bence. Bunları sorgulayabiliyorsak. Bilincinin bilincinde olan tek canlıyız. Her neyse. Teşekkür ederim yine de. Derealizasyona baktım. Anlatmaya çalışıp anlatamadığım şeyler tam olarak. En azından tedaviye başlamam gerektiğini öğrendim.

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

 

Farkındayım. Ama hayvanlardan bir farkımız olmalı bence. Bunları sorgulayabiliyorsak. Bilincinin bilincinde olan tek canlıyız. Her neyse. Teşekkür ederim yine de. Derealizasyona baktım. Anlatmaya çalışıp anlatamadığım şeyler tam olarak. En azından tedaviye başlamam gerektiğini öğrendim.

Kendine teshis koyma. Bana derealizasyon teshisini doktor koydu. Bence ateist bir terapist bul, onunla konus. Sorunlarin devam ederse, ilaca baslarsin.

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

 

Bir nevi. Yani 1800lü yıllarda yaşayan birini düşünüyorum. O da mutluydu, ben gibiydi. Şimdi ise yok. Çok saçma. Bundan 100 yıl sonra birileri hayatını yaşarken benim yok olacak olmam saçma geliyor. Değersiz hissediyorum. Zaman geçiyor durduramıyorum. Ölüm bildiğim en net gerçeklik. Bu insanlar onu yok sayarak nasıl yaşıyor? Annem 47 yaşında. Onu kaybettiğimi düşünmek, sarılamayacağımı düşünmek dayanılmaz bir ıstırap veriyor. Aynı şekilde ben daha önce olursam yine onu bir daha göremeyecek olmak ya da aşık olduğum adamla bir daha göz göze bile gelemeyecek olmak. Bunların olacağı kesin. Öyleyse niye yaşıyoruz? Kaçınılmaz sonu ertelemek niye? Ruhun olduğuna inanmak istiyorum, sevdiklerimle tekrar olmak istiyorum. Tam bir ümidim oluyor, sonra yine bu forumda ya da başka bir yerde her şeyin bilimsel bir açıklamasını okuyorum, içim yanıyor. Yok olacaksın, böcekeler yiyecek seni vb şeyler okuyunca bu kadar mı değersizim diyorum, bu kadar mı değersiz?

 

Haklısın. Haksız olduğunu söylemek isterdim ama doğruya yanlış diyemem. 

 

Kendini kandırmanın veya düşünmemenin bir yolunu bulmak zorundasın. 

 

Bazen bende ölümün iyi bir şey olduğunu düşünürüm maddenin kararlı haline benzetirim. ( Yatırım tavsiyesi değildir. :D )

Link to post
Sitelerde Paylaş
 

 

Haklısın. Haksız olduğunu söylemek isterdim ama doğruya yanlış diyemem. 

 

Kendini kandırmanın veya düşünmemenin bir yolunu bulmak zorundasın. 

 

Bazen bende ölümün iyi bir şey olduğunu düşünürüm maddenin kararlı haline benzetirim. ( Yatırım tavsiyesi değildir. :D )

Degerini sen belirliyorsun. Bana gore, senin cocugun degersiz, ama sana gore cok degerli olabilir.

Link to post
Sitelerde Paylaş
  • Konuyu Görüntüleyenler   0 kullanıcı

    Sayfayı görüntüleyen kayıtlı kullanıcı bulunmuyor.


Kitap

Yazar Ateistforum'un kurucularındandır. Kitabı edinme seçenekleri için: Kitabı edinme seçenekleri

Ateizmi Anlamak
Aydın Türk
Propaganda Yayınları; / Araştırma
ISBN: 978-0-9879366-7-7


×
×
  • Yeni Oluştur...